De VIP bus

Zaterdagavond 11 April,

Ons Tukkie ( een bussie met open laadbak en houten banken) staat om 22.30 uur voor de deur om ons mee te nemen naar het busstation van Siem Reap. Daar aangekomen zie ik onze VIP bus al staan, eentje met 32 slaapplaatsen en 14 onderin, samen met het vrachtgoed bestaande uit brommers, meubelstukken, zakken rijst en kleding. Onze bagage moet bovenin de bus.
Nu weet ik in ieder geval wel wat de letters VIP betekenen: Volslagen Idioten Personenvervoer.
Wie gaat er in godsnaam als weldenkende Europeaan, samen met 44 Cambodjanen een busrit maken van ruim 8 uur, waarin je je als Europeaan in een hoek van 90 graden moet vouwen op een slaapbank, evenals je partner, om na een klein 1/2 uur er achter te komen dat een deel van je lichaam zo verkreukeld is dat het op het punt staat af te sterven. Niemand toch ( behalve Bep & Martin) maar omdat wij al 5 x over ons budget zijn, hebben wij geen keus en proberen wij, zo goed als het gaat, ons enigszins aan te passen.
Na een 1/2 uurtje gaat de bus op pad en als gauw ligt Siem Reap achter ons, alsmede de snelweg . We rijden op een weg die eigenlijk niet zo mag heten en waarbij het boerenerfpad van onze boer Snel naar zijn weiland een provinciale weg is.
We hobbelen en botsen tot de eerste stop na 2 1/2 uur. Er mag even gerookt worden en na 10 minuten gaat de bus weer op pad.
Dit tweede deel wordt er niet aangenamer op, de bus hobbelt over enorme gaten in de weg en ik vraag mij af wanneer de Cambodjaanse RDW er iets aan gaat doen, het is tenslotte een van de drukst bereden routes van het land.
Op de helft van de trip weer pauze, ondertussen is het gaan regenen en terwijl wij onder een afdakje staan en ijsberen om onze ledematen nog het gevoel te geven dat zij weer aan de arbeid moeten, vragen wij ons af; wie lacht wie nu uit?
Na 15 minuten, hop de bus weer in voor de laatste 4 uur aan een stuk. Hoe dichter wij bij Phnom Penh komen, hoe beter de weg wordt en het lukt ons warempel nog om 3 uurtjes te slapen.
We komen aan bij het bus station en nadat wij ons uitgerekt hebben, de spieren weer tot de orde hebben geroepen en onze bagage in ontvangst hebben genomen, brengt een Tukkie ons naar het backpackers hotel, Happy 11.
Heel grappig om in te schrijven bij deze clubs, je moet van alle invullen en ook je leeftijd; staat er tussen 22 jaar, München, Germany, 24 jaar Madrid, Spain, 21 jaar, Kruibeke, Belgie ineens 60 jaar, de Hoef, Holland, 58 jaar, de Hoef, Holland.
Maar dat let ons niet om hier te overnachten, de kamers zijn zeer eenvoudig maar schoon voor hun begrippen, er is een douche, toilet en airco, wat heb een mens nog meer nodig? En wat er altijd is; een ongedwongen sfeer en iedereen wisselt zijn of haar ervaringen weer uit met anderen, zo kom je aan de leuke en goedkope adresjes voor fietsverhuur, overnachting etc.
Dit backpackers hotel heeft ook een groot dakterras met een weelderige tuin, bar, biljart, internet en heerlijk eten.
Na een douche, lopen wij Phnom Penh in en huren we 2 fietsen en fietsen de hele middag, met gevaar voor eigen leven, de stad door, heerlijk alle uitlaatgassen opsnuivend, daarna lekker eten op het dakterras, een beetje ouwenelen en een kaartje leggen, zo is de avond zo om.